ik ga niet vragen hoe het gaat want er bestaan geen woorden voor wat je nu
voelt ,denkt en doormaakt, misschien zijn er wel woorden maar die worden te
snel vervangen door andere gedachten en misschien wel een hoop tranen,
waarschijnlijk veel tranen. En iedereen zegt dat het normaal is en dat er wel
binnekort iets anders moois in je leven zal komen, alleen wil je dat niet, je
wilt enkel gelukkig zijn maar niet met iemand anders niet zonder hem, want
zonder hem gaat het niet, of toch niet nu en later is nog te ver. geen mens
die je begrijpt denk je en toch zijn er mensen die beweren dat ze je wel
begrijpen, zelfs ik, omdat ze zo denken je te kunnen laten zien dat je niet
alleen bent, er zijn vele soorten liefdesverdriet denk ik en ik denk niet dat
je nooit iemand zijn gedachten kan lezen. De hoop is weg en dat maakt het
leven ondraaglijk, heel ondraaglijk, en toch mag je niet opgeven hoe hard je
nu ook denkt aan 'weg zijn'ik denk dat je wil opgeven, ik wil ook opgeven
omdat de herinneringen teveel pijn doen, omdat je niet voor je kan kijken
omdat er niets is om naar voor te kijke. En toch zijn we er nog omdat ik er
wil zijn voor jou...