meneer luis

Met een hoedje op zijn kop,
en in zijn rechterhand een stok.

Ging daar meneertje luis,
Op zoek naar een lekker warm huis.

In de regen liep hij daar,
hij was al oud al 60 jaar.

Hij had al dagen niet gegeten,
dat was hij helemaal vergeten.

Grote blaren op zijn voeten,
Wanneer zou hij zijn huis ontmoeten.

Plots ,ineens stond hij daar maar,
zag hij een hut ,is dat heus waar.

Een hutje met een dak van gras,
zo goed als nieuw kwam dat van pas.

Liep hij haastig verder,
en was deze hut zijn redder.

Hij gooide het deurjte open,
om de hut als de zijne te dopen.

Met een tafel ,stoel en bed,
had hij de allergrootste pret.

Meneertje luis daar zo alleen,
maar hij wou nergens anders heen.

Stond daar ineens mevrouwtje luis,
die vroeg of zij bij hem mocht wonen in zijn huis.

Samen zo gezellig ,en zo knus
eindigd dit verhaaltje met een kus.

Geschreven door

semara

Reacties op dit gedicht

semara vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

juffie:	Dinsdag, oktober 19, 2004 21:58
Met dit versje kon je 't niet verhinderen... ze kregen wel zeven luizenkinderen.

Luijkx:	Dinsdag, oktober 19, 2004 17:45
Ahh :) Super leuk geschreven en graag gelezen :) Liefs, Laura Dat verhaaltje wil ik ook wel,, behalve dat ik mevrouw luis ben hihi ;)

Irdana:	Dinsdag, oktober 19, 2004 17:24
een heel leuk en lief verhaaltje graag gelezen met liefs en avond groetjes Irdana

Over dit gedicht

Auteur: semara
Gecontroleerd door: Firebolt
Gepubliceerd op: 19 oktober 2004
Thema's: [Sprookjes]