Mevrouw Ten Hove
Ze woonde in het witte huisje
Achter de grote groene heg
Geen kinderen en nooit getrouwd
En in de mysterieuse kamer achter vitrages
Werd ze langzaam maar zeker oud
Eénmaal per dag klonken er hollende voetjes
Over het aangeharkte grindpad
Want wie het eerst bij de achterdeur was
Was de eerste die z’n centendrop had
‘Joehoe’ werd er geroepen
En de kinderhandjes werden snel gevuld
Snel weer weg met volle mond en zonder geduld
Het bijzondere moment was voor ons gewoon
Maar ging haar wellicht te snel
Daarom voor deze lieve oude vrouw
Een postuum
‘Dank u wel’
(Ook namens mijn tandarts)
Reacties op dit gedicht
| deceiver: | Donderdag, oktober 21, 2004 20:22 |
| how thoughtfull kus |
|
| Fortune: | Woensdag, oktober 20, 2004 18:36 |
| Hahaha.. Wat een gevoelig en mooi gedicht.. Cker die laatste zin zal wel wat pijnlijke herinneringen oproepen.. ;) liefs, Samantha |
|
| Es: | Woensdag, oktober 20, 2004 15:55 |
| Hahaha, postume (z)eer... X |
|
| degrotebozewolf: | Woensdag, oktober 20, 2004 12:44 |
| het klinkt een beetje als hans en grietje maar dan totaal anders! liefs, |
|
| Bieke: | Woensdag, oktober 20, 2004 11:18 |
| Lief gedichtje bent, roept herinneringen op. Liefs Bieke, |
|
| Oorlam: | Woensdag, oktober 20, 2004 11:07 |
| hehe ik zou bijna zeggen sentimenteel, maar die laatste toevoeging doet het hem wel gelukkig:-)))) hehe | |
| Raira: | Woensdag, oktober 20, 2004 01:01 |
| ik kom terug om te lezen wil jier wel iets meer van weten dan dat ik er nu uithaal met mijn slaperige hoofd half op het toetsenbord liggend liefs raira |
|
| shelob: | Woensdag, oktober 20, 2004 00:25 |
| Lief, lief, geef je smakkerd op verpest gebitje. | |
Over dit gedicht
| Auteur: bont | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 20 oktober 2004 | ||
| Thema's: | ||