Woord van afsluiting
Om het woord nu af te sluiten
Op de dag waarop ik ween
Om een simpel eenzaam woord
Waar geen tijdsdruk meer mee speelt
Breek ik langzaam aan de muren
Die gebouwd zijn voor de weerstand
Die geboden heeft moeten worden
Tegen de kracht van werkelijkheid
Tegen de pijn van kindertijd
Nu spreek ik nog in tranen
Wens ik niet meer te vergeten
Wat mijn wereld is geweest
Zodat ik zie hoe ik gevochten heb
Om te komen waar ik sta
Om te blijven wie ik ben
Rest mij enkel de illusie
Die mijn toekomst moet beworden
Rest mij enkel nog de hoop
Die ik koester in mijn huilend hart
21-10-04
Reacties op dit gedicht
| Renate-td-: | Donderdag, oktober 21, 2004 20:28 |
| Het gaat goed Ben, dikke knuffel, mooi geschreven | |
| Rian: | Donderdag, oktober 21, 2004 16:36 |
| super Liefs Rian | |
| de geest martine: | Donderdag, oktober 21, 2004 15:55 |
| Wow echt knap, weinig andere woorden om het te omschrijven. Xjes Martini |
|
| *Soledad*: | Donderdag, oktober 21, 2004 14:17 |
| Schitterend geschreven... Veel sterkte, en vooral; een dikke digitale duim! |
|
| Esmée: | Donderdag, oktober 21, 2004 13:50 |
| Nogmaals.. ontzettend mooi verwoord, sprakeloos.. xx Es | |
Over dit gedicht
| Auteur: Benjamin de Rooy |  
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 21 oktober 2004 | ||
| Thema's: | ||