Weggedoken..
Weggedoken in een hoekje,
Zit ze met haar verdriet.
Leest ze eenzaam een boekje,
Hopend dat niemand het ziet.
Weggedoken in haar eigen schaduw,
Zit ze daar heel alleen.
Er lopen mensen voorbij,
Ze wilde dat ze verdween.
Weggedoken in haar kleding,
Zo zwart zo somber.
Droomt ze haar leven voorbij,
Wachtend op een wonder.
Weggedoken daar in dat grote gebouw,
In de grote gang.
Helemaal alleen,
Stiekem is ze wel bang.
Weggedoken voor haar ouders,
Al 16 jaar..
Ze weten niet wat in haar om gaat,
Nog even en haar leven is klaar...
Reacties op dit gedicht
| knoei: | Zaterdag, november 06, 2004 19:15 |
| Ej Super mooi gedichtje !.. ma nie opgeve or ! Lieft jou Kusje knoei |
|
| Dirk Hermans: | Donderdag, oktober 21, 2004 19:27 |
| mooi neergezet blijf je zelf en geloof in je zelf ga niet weggedoken in een hoekje zitten maar laat horen dat je er bij hoort | |
| theike: | Donderdag, oktober 21, 2004 18:36 |
| MOOI!!: Weggedoken in haar eigen schaduw... Je leven is nog lang niet klaar;-) Je gaat je vast nog thuisvoelen in je hoekje, en stil duizend dingen schetsen.... kus |
|
Over dit gedicht
| Auteur: anoukje | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 21 oktober 2004 | ||
| Thema's: | ||