Niemand kon haar nog helpen
Ze geloofden haar neit
Ze dachten dat ze alles zomaar verzon
En ze negeerden haar als een dief
ze keken haar smerig aan
Geen glimlach kon meer tot haar komen
ze was helemaal alleen gelaten
Zels haar ouders zeiden geen woord meer tegen haar
Ze was alleen, zielsalleen
Niemand had medelijden met haar
Daarom vertrok ze ook uit de stad
Ze rende weg..ze vluchtte weg!
Ze beschermde haarzelf
Ze liet het niet toe anderen haar kapot te maken
Ze bouwde een nieuwe identiteit op ergens anders
En daar was ze hard aan de werk gegaan
Ze bouwde een nieuw leven op
Ze bouwde zich omhoog
Nu respecteerd iedereen haar
Ze is zelfs de belangrijkste daar!
Maar toch verlangt ze wel terug
Terug naar haar oude leventje
Nog voordat het alles gebeurde
Oh wat verlangde ze er toch naar!
Niemand geloofde haar toen
niemand am het voor haar op
Maar toch gaf zij het niet op
En bouwde een geheel nieuw leven op
Ze is sterk en vastberaden
Maar is dat genoeg om terug te gaan?
Ze weet het niet
Maar ze zal eht wel proberen
Een jaar nadat ze uit het stadje vluchtte
Ging ze er weer heen
Ze zag er nu heel mooi uit
En rijk, dat was ze nu ook zeker
Ze kwam het pad opgelopen
En iedereen staarde haar aan
Ze herkenden haar eerst niet
Maar dat begon wel langzaamaan
Haar vader en moeder stonden te kijken
''Daar is onze mooie meid!'' riepen ze
Ze waren trots en hielden hun handen open
Maar ze liet zich er niet invallen.
''Jullie verwelkomen mij nu zo aangenaam'' zei ze
''Waarom? Jullie konden me eerst niet toespreken.''
Haar ouders keken haar aan met de angst in hun ogen
Maar antwoord geven, dat was niet iets van hun bestaan
Ze rende het huis uit, rende naar school
Daar zag ze haar oude vrienden
Haar vrienden, lachend en spelend
Ze misten haar niet, geen seconde hebben ze dat gedaan!
Ze stond zo voor het hek te kijken
Naar al haar vrienden samen
Ze keken nu ook haar kant uit
En gebaarde dat ze moest komen
Ze kwam, heel verzekerd op hun aflopen
Maar ze wist al dat het fout zou gaan
Ze stootten haar niet eerder voor niets af
Maar toch ging ze naar hun toe
Daar had je het al!
Ze vroegen hoe het ging en wat ze deed
Waarom was ze gevlucht van hun zonder acheid te nemen
Ze namen het haar kwalijk!
Ze zeiden dat ze hun in de steek had gelaten
Dat ze hun niets gaf van haar rijkdom
Ze begonnen haar te duwen van de een naar de ander
En iedereen had wel een belediging voor haar
Ik? Heb Ik jullie in de steek gelaten?
Ze schreeuwde het uit terwijl de tranen over haar wang rolde
De vrienden schrokken en stpaten achteruit
Ik was diegene die hier verstoten was, niet jullie!
Ze rende boos weg, weg van haar vrienden
Ze rende het pad weer op en zag daar haar jongen
De jongen die ze haar vriendje noemde
Hij omhelsde haar en zei dat alles goed kwam
Het was een jongen van de andere stad
Hij had haar geholpen
Hij had haar gezien hoe ze zich omhoog werkde
Hij had haar lief gehad zoals niemand ooit had gedaan.
Ze liep hand in hand het pad over
Maar toen ze bij het einde van de stad kwam stopten ze
Haar vrienden en ouders stonden voor de poort te wachten
En zaten allemaal op hun knieen te huilen
Het speet hun, ze hadden heel veel spijt
Maar het maakte haar niets meer uit
'' Ik heb jullie zoveel kansen gegeven'' zei ze kalm
Het is nu over en uit!
Ze liep met haar vriendje de stad uit
en klom met hem in de koets
Zo reden ze weg van haar verleden
En ging opweg naar de toekomst
De mensen wisten niet wat ze moesten doen
Maar het meisje wist het wel
Ze heeft het nooit opgegeven
En is blijven vechten voor haar leven.