gebroken hart...
Alleen in de kou gelaten,
met een gevoel,
dat iedereen mij zal haten,
zo ben jij verdwenen,
een snee in mijn hart,
een kras op mijn arm,
mijn hart zo koud,
maar mijn bloed zo warm,
het verbaasd me zeer,
dat ik mijn hart voel bonken,
want die heb ik toch niet meer?
die heb jij toch gebroken?
zou jij ooit nog van mijn houden?
dan zal mijn hart weer helen,
dan zou ik weer gelukkig kunnen zijn,
met jou wil ik mijn leven delen...
Reacties op dit gedicht
| baba: | Zondag, januari 14, 2007 21:08 |
| there''s plenty more fish in the sea. als hij je liet zitten, is dat een gebrek, dus zal er ergens wel een perfectere voor jou rondlopen. ma dat krijg je wrs van wel meer mensen te horen.(ik hoop da je t dan ook wil aanvaarden, da s meestal moeilijker). wa ik wou zeggen: het is soms aanlokkelijk om psychische pijn ook fysiek te voelen, kwestie van het tastbaar make en er makkelijker mee om te gaan, maar let er aub op da je niets permanents doet!! een kras doet nu pijn, een litteken blijft alti | |
Over dit gedicht
| Auteur: Amanda Christina | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 23 oktober 2004 | ||
| Thema's: | ||