Verloren zus
De wind waait met forse slagen,
ze kan de trein van ver al horen.
Niemand kan haar nu bereiken,
kan haar gedachten nu verstoren.
Vandaag zal ze haar weer zien,
hoelang is het al geleden?
Toch is het net of de tijd,
door haar vingers is gegleden.
Langzaam stapt ze van haar fiets,
ze voelt het bonzen van haar hart.
Als ze haar nu maar herkent,
haar niet met een ander verward.
Maar haar angst is ongegrond,
ze kent haar vrijwel meteen.
De jaren worden weggevaagd,
ze slaat de armen om haar heen.
Haar zus,haar enige familielid,
ooit werden ze gescheiden.
Maar die band is niet te breken,
niemand kan hen ooit nog scheiden!
#fictie#
Reacties op dit gedicht
| Raira: | Donderdag, oktober 28, 2004 19:32 |
| Prachtig..... en je eigen bloedband herken je volgens mij meteen........ liefs Raira |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ria -rimpeling- | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 28 oktober 2004 | ||
| Thema's: | ||