Adoptie-theorie,

De wereld gaat door, de tijd vliegt voorbij. Maar op mijn vraag is geen gehoor, soms hoor ik er simpelweg niet bij. Ik heb een normaal leven, vrienden eigen bestaan, heb mijn eigen visie, doelen en streven, maar één ding gaat niemand iets aan. Ik ben geadopteerd, en dat lijkt zo niet zo bijzonder, ben mezelf en doe alsof het me niet deert, maar wat mensen niet zien is de knelling eronder. De vraag van wie ik ben, wie is mijn moeder. Voor vele doodnormaal niet meer dan een gewen, voor mij vraag waar is papa, mama mijn broeder? Een vraag die niet is beantwoord, en bijna onmogelijk na te gaan. Er over denken maakt me gestoord, waarom ben ik niet daar en moest ik gaan. Met tijden gaat het goed, ben trots op degene die ben geworden. Maar nieuwsgierigheid blijft in mijn bloed, waar moet ik beginnen staan er ergens borden? Ben geen type die het aan de grote klok gaat hangen, een reden voor het afdwingen van sympathie. Niemand kan me helpen met dit verlangen, ik ben normaal maar zielig zeker niet. Bij het horen van “mama” kan ik wel huilen, hoe zou dat zijn, een gevoel van in mama’s armen voor 1 dag ruilen, dat lijkt me mooi vertrouwd en fijn. Ik zit in een goed gezin, met fantastische mensen, heb alles, een leuk leven sta er middenin, maar daarnaast ook van die onbegrijpbare vage wensen. Maar ook dagen dan valt het wel mee, zie ik kansen zonneschijn. Vol moed verwachting in spé, ga dan voor mezelf druk weg die pijn. Maar ik denk dat ik eraan moet wennen, het zal niet veranderen. Gewoon aangaan niet laf wegrennen, ondernemen of toch maar zielig hulp zoeken bij anderen. Maar al kijk je naar de wereld van vandaag, is mijn leven een pre. Ben ik het antwoord zonder vraag, oorlog massamoord zit daar maar eens mee. Maar iedereen heeft een gevoel, een na te streven doel, ik ben daarin een watje niet zo koel, schrijf liever wat ik bedoel, maar moet ook iets doen, opstaan van die stoel. Maar dat zoeken doe je niet gewoon even, het is hét besluit van mijn leven, het bereiken van een streven, waarna ik in rust verder wil leven, mijn leven zonder vraag beleven, kan ik eerlijkheid ook weg gaan geven, maar dat is voor nu een wens, nog voor even.
Roy Bahlmann!