Een jongen,
Een verhaal van een jongen die erboven op is gekomen.
Als 13 maanden oud jongetje naar Nederland gevlogen.
Een jongen zonder doel, een wees, iemand zonder dromen.
Ouders aangewezen gekregen die zich over hem hebben gebogen.
Een jongen met een nieuw bestaan,
een kind gered uit de armoede.
Maar met verdriet in de ziel onzeker over welk lot te begaan,
altijd de angst van wie is hij, altijd op zijn hoede.
Een jeugd in een blanke omgeving.
Hij was niet zoals anderen.
De afstand die hij voelde, een moeilijke beleving,
alles kon hij normaal, maar huidskleur kon hij niet veranderen.
Was nergens bij,
had wel vrienden.
Maar vond hem telkens terug als laatste in de rij.
En begreep niet waarom hij dat verdiende.
Hij had geluk dat hij hier was,
en mocht niet klagen.
Hij mocht niet denken over verschil van zijn ras,
hij moest leven, doen, het maken vooral niets vragen.
Maar de vraag van wie hij was, deed hem pijn.
Maar kon het niet uiten.
Overal werd zijn vraag beantwoord met:”je bent nog te klein”.
Maar omdat hij het niet begreep bleef hij op die vraag stuiten.
Hij voelde iets te missen,
hij wilde zijn ouders, een echt gezin.
Hij bleef maar vragen en gissen,
onduidelijkheid werd bijna zijn dood, en zat er ook bijna middenin.
Waarom hij waarom had hij geen echte ouder,
hij begreep het niet als je het hem zei,
hij werd dan bleek ging van koel naar nog iets kouder.
Hij hoorde zijn vriendjes papa en mama zeggen,
terwijl hij begon te huilen.
Het werd hem gevraagd maar kon het zelf ook niet uitleggen.
Enkel snikkend wegrennen en wensen voor 1 dag met zijn vriendjes te mogen ruilen.
Maar het ergste moest nog komen,
de pubertijd kwam eraan.
Hij was eigenwijs verdrietig had veel wensen maar geen dromen.
Was verward over zijn verleden en wilde alleen maar gaan.
Hij kon niet accepteren wie hij was,
hij wist het zelf niet meer.
Hij nam niet aan wat de psychiater hem voor las,
niemand begreep zijn gevoel van eenzaamheid en dat deed zeer.
Hij deed pogingen zich van het leven te beroven,
het werd hem allemaal teveel.
De onzekerheid terwijl anderen hem vertrouwen beloven,
en zei zelfs:”Jullie leven is beter zonder mij, ik heb daarin geen enkel deel.”
Hij kwakkelde door,
ging van dag tot dag.
Hij sprak maar gaf geen gehoor,
verdrietige ogen geen echte lach.
Maar hij ontmoette een vriendin,
hij voelde zich begrepen door haar.
Hij voelde een begin,
begin van zijn leven en zij was het eerste gebaar.
Hij was weer levend,
hij lachte vrijuit.
Actief alles belevend,
zijn zoektocht naar begrip beloond met Elle als buit.
Zijn geluk kon niet op,
alles deed hij voor haar.
Hij was er helemaal bovenop,
zij was het de zoektocht was klaar.
Tot op de dag van een bericht,
een stem die hij nooit zal vergeten.
Aan de telefoon verbleekte zijn gezicht,
Elle was overleden en lieten het hem weten.
De stilte was oorverdovend,
zijn ziel lag op de grond.
Zo jong zo mooi zoveel belovend,
alleen moest hij verder, bijna was zijn cirkel rond.
Hij viel in een dal,
een dal van verdriet.
Op school kreeg hij begrip ook al was hij de kwal,
die troostende woorden nam hij toch niet.
Hoe ga je als 12jarige om als je je liefde verliest,
als je neergeslagen op de vloer ligt te bibberen van angst en de “waarom” vragen.
Hoe verwerk je pure angst, ellende, verdriet en woede als je daar niet voor kiest.
Ook overleefde hij die dagen.
Hij sloeg dicht,
ging aan het schrijven.
Hij bezweek onder zijn eigen gewicht,
door zijn gevoel voor haar wilde hij in leven blijven.
De volgende jaren waren stil,
sprak er niet over deed alsof het hem niks deed.
In zichzelf denkend rustig iets té kil,
hij was verslagen zijn geheugen zijn weet.
Zijn leven was zoals iedereen,
normaal niets aan op te merken.
Had meestal wel een vriendinnetje nooit alleen,
voor de buitenwereld leek hij zelfs aan te sterken.
Hij ging reizen,
met als doel zichzelf te vinden.
Had genoeg van mensen die hem de weg wijzen,
wilde wereldkennis geen nieuwe beminde.
De halve wereld op zak,
terug in Nederland,
hij had het gedaan grote kennis leuk vak,
zoals het hoort niks aan de hand.
Hij kreeg een vriendin,
Marloes is de jonge vrouw.
Geluk kon wederom niet op en had er zin in.
Hij was zelfverzekerd niemand dreef hem nog in het nauw.
Samenwonen gelukkig zijn,
zelfs kinderen werden besproken.
Zij was zijn geluk en levenslijn,
zij zó creatief in haar vak hij de actieveling die kan koken.
Maar op een donderdag voelde hij iets,
een gevoel van rust midden in de drukte.
Een gevoel onbeschrijfbaar en dacht daarbij ook niets,
maar hij zag haar in levende lijve toen hij bukte.
Een uurtje later ging de telefoon,
en hij dacht meteen aan zijn vriendin.
Alles was normaal té normaal gewoon,
en dit telefoontje was weer het begin.
Iemand van het ziekenhuis wilde hem spreken,
Marloes was in een ongeluk overleden.
Honderden naalden begonnen in zijn ziel te steken,
ze was over de nieuwe A50 van de weg gereden.
Details werden hem verteld,
maar hij hing de telefoon op.
Hij had gebeden nooit meer door zoiets te worden gebeld,
alles werd zwart hij viel flauw hij was op.
Hij ging direct naar haar toe,
hij zag haar levenloze lichaam.
Maar van verdriet en ongeloof was hij te moe,
en brak een ruit en sprong bijna uit het raam.
Waarom hij waarom alweer,
had hij niet genoeg
deed het niet genoeg zeer,
wat is er nog meer voor de boeg.
Verslagen en kapot ging hij naar huis,
wilde dood weg van deze aarde.
Sloot zich op bouwde een kluis,
gaf geen blijk of kick naar elke waarde.
De klap in het gezicht van dit verlies,
dat de puf en levenskracht uit deze jongen blies.
Een verslagen jongen, door verdriet geleefd,
die nog maar een klein beetje moed in zijn leven heeft.
Maar hij gaat door,
en laat zich niet stoppen,
Voor hem is liefde een dood spoor
maar geeft voorlopig liefde geen gehoor.,
hij leeft van dag tot dag maar heeft het niet door.
Afz. Een verslagen iemand.
Lia : | Maandag, november 01, 2004 17:19 |
doorgaan.. doorgaan.. eens keert het geluk jouw kant op.. echt.. dat gebeurd... dikke knuf en veel sterkte... liefs, Lia want ik voel dat het autobiografisch was.. |
|
Dian: | Maandag, november 01, 2004 15:33 |
Eeyy dit verhaal hebk al eerder gelezen van je Roy! xx Dian | |
sunset: | Maandag, november 01, 2004 09:25 |
Zoals sweety al zei, een mooi, droef - 'spannend' verhaal; iets te lang misschien voor 'dichtvorm'. Als proza, kort verhaal? Liefs / sunset |
|
sweety538: | Maandag, november 01, 2004 09:19 |
pittig verhaal zeg. Ik heb het helemaal gelezen en het was de moeite waard. Bijna net als bij een boek, wilde ik weten hoe het verder liep en wat die jongen nu weer zou overkomen! Verdrietig, maar mooi (lang) verwoord. liefs |
|
Beertje_89: | Maandag, november 01, 2004 09:19 |
Pff ben er echt helemaal stil van.. Super super super moooi gedicht, echt ... en als dit echt jou levensverhaal is vind k dat vreselijk voor je :( 1 x iemand verliezen waar je zielsveel van houd is al heeeeel erg moeilijk en dan nog vaker, en de rest echt ja geweldig verwoord en super mooi en ja ik ben heelmaal onder de indruk!! Sterkte. het komt allemaal goed ooit ! veel liefs |
|
Auteur: Roy Bahlmann | ||
Gecontroleerd door: sweety538 | ||
Gepubliceerd op: 01 november 2004 | ||
Thema's: |