Medelijden op sunsetboulevard,
Duizend munten gooide ik in een oude bedelpet
Van een blindeman die zijn kost verdiende
Met rommelige blues en stoffige jazz
Na wat valse tonen van zijn versleten klarinet
Begreep ik dat deze zwarte muzikant
Tijdens muziekles nooit echt had opgelet
200 munten nam ik terug
Vervolgens vroeg ik hem zijn naam
“Jimmy”, nee dat van de band bedoelde ik,
“jimmy and - the band” sprak hij zangerig
het was gemeend, hem trof nu toch zeker geen blaam
maar toch, niet opletten tijdens muziekles
schaam schaam, O luister toch, schaam!
200 munten nam ik terug
De blinde voelde zijn bedelpet bij beetjes slinken
En blies een extra harde noot door steeg en straat
Van muziek had hij echter nogmaals, geen kaas gegeten
En begon uit pure wanhoop, smakeloos te stinken
200 munten nam ik hem vervolgens terug
De blindeman kreeg zichtbare tranen in het gezicht
Wist nu niet of het zijn muziek of de bedelpet betrof
Zelfs de schroeven die in zijn pet als eksterogen blonken
Leken goudmijnen, zilvermeeuwen of een duidelijk bericht
Zijn onbedachtzaamheid bracht hem nog eens 200 munten terug
Ik zeg u dit nu met ware ernst, ik hem veel zien lijden
Maar het begeven van die arme benen, het kraken van zijn stem
Het janken van zijn hart en het scheuren van laatste resten hoop
Maakten mij week die dag, 11-11 sunsetboulevard 13.00 pm
En liet hem maar die laatste munten houden, vervloekt medelijden!
f.