Beetje hoop erin,

Hebben we hem gemist? Hebben we hem wel nodig? Nu is hij weer uit het ziekenhuis gevist, en maakt hij zich weer overbodig. Bij de Euro-top in Rome, zag ik hem weer staan. Dat zo’n man daar mag komen, lachend als een kleuter ik vind er niks aan. Een premier bezit gezag, de voorste man van een land. Niet zo’n houterige H.Potter-lach, maar een rots in de samenleving niet dit los zand. Politiek is een spel, wij zijn de poppen. Hun oordelen wel, maar wij staan ze zelf te doppen. De interesse die ik erin toon, lijkt voor spek en bonen. Al 4 jaar met bevroren loon, bibber ik vrees voor mijn dochters en zonen. Pensioensregeling, studiefinanciering, ziektezorg, komen allemaal tekort. Je betaald voor pensioen wel die hoge borg, maar ziet niks terug als je ouder wordt. Moeten we werken tot de dood ons zelf vind, met een mager loon nog zelf sparen? Financieel kan ik niet verlangen naar een kind, want kabinet Balkenende plukt van mijn té korte haren. Kan mijn kind straks wel studeren. Kan ik later nog wel op vakantie? Kan het ze daar überhaupt wel deren, is mijn pensioen nog wel een garantie? De schuld ligt niet alleen bij J.P. Hij moet het allemaal wel oplossen. Maar hem zit het ook niet mee, om door dit kabinet heen te flossen. Maar het draait allemaal om het geld, gevoel en mensen zijn niet meer onze zorgen. Alsof je niet meer meetelt, in de race voor het bestaan van een nieuwe morgen. Gaven we maar minder om die poen, en meer voor elkaar. Wilde we maar weer dingen voor elkaar doen, en genieten van een leuk gebaar. Dan zou dit land een stuk mooier zijn, dan was er weer hoop. Was ik weer opgeheven niet meer nietig klein, ga ik weer lachen als ik werkend mijn mouwen op stroop.

Roy Bahlmann.