Als ik eens naar mijn spiegelbeeld kijk
Zie ik een vrouw....
Met een juk op haar schouders
Wikkend en wegend
Hoe ze verder moet gaan

Elke morgen als ik opsta....
Beloof ik mezelf dat alles gaat zo ik dat wil
Soms houd dan nog geen vijf minuten stand
Door onverwachte tegenslagen
die me dan weer even ontsporen

Ook ken ik tijden van geluk
Dan gaat alles zo ik dat wil
Ik maak plannen en voel me dan
weer een sterke rots
Die tegen een flinke golfslag kan

Als ik dan even verloren voel
Valt er een brief van de reclassering inde bus
Einde proetijd en laten me weten respect te hebben
waarop ik de problemen benaderd die ik tegenkom
En dan denk ik * Ik ben best wel een sterke vrouw*

Al schijnt de zon dan wel niet....Toch doorstroomt me
warme gloed......En kan er weer even tegen
En wil mijn geluk dan delen
Want er zijn al zo veel mensen met groot verdriet
En heeft niet iedereen recht op een beetje geluk?