Een visie (Theo van Gogh)

Je moet doen wat je visie je zegt, ontplooien wat je voelt.

Zo is dat mij in mijn opvoeding uitgelegd, mijn vader zei:”Je moet doen wat je bedoelt.”

Als kind neem je dat als waar, als kind ben je blij te mogen,

als kind leer je uit een gebaar, als kind denk je niet te worden bedrogen.

Dat kind was ook Theo van Gogh, filmmaker, cineast en columnist.

Theo ontplooide terwijl hij zijn visie zocht, Theo stond achter zichzelf en wat hij wist.

 Een Nederlander in hart en nieren, radicaal in zijn uitspraken.

Wist het leven te leven en vieren, en te visualiseren door films te maken.

Ook al deelde je zijn mening niet, en die zijn er velen.

Maar het plotselinge einde van Theo’s lied, is onbegrijpelijk en weer niet te delen.

Je mocht toch uitten wat je van iets vond, je mocht toch zeggen wat je vind.

Ligt onze samenleving weer op de grond, ik voel me het niet begrepen kind.

De moord van vanmorgen, van een man die zijn gedachten blootgaf.

Nu mijn visie doorboort door zorgen, wie doet dit wie is er zó doodweg laf?

Gepleegd door haat, gepleegd door religie?

Hoe dan ook vol is de maat, is dit wat je krijgt met een eigen visie?

Moet ik later zeggen, dat mijn kind niet moet denken wat ze vindt of het stoort.

Laat staan uitten of uitleggen, en dat het anders wordt vermoord?

De vrije mening is hierbij vermoord, de samenleving op de grond. Een visie door kogels en messteken doorboort, Theo jij blijft voor waar je voor stond.

Roy Bahlmann.