Neem mij er maar bij,

Tussen de ellende en de kranten, lees ik een stuk van een terroristische bende, en criminelen aanverwanten. Midden in de trieste troonreden, als konijntje tussen de leeuwen, hoop ik niet meer op vrede, maar wil deze klootewereld uitschreeuwen. Mijn hoop is vervlogen, en bid niet meer, voel me door iedereen bedrogen, keer op keer. Deze wereld van geld, macht en omkoperij. Moord dood geweld, wie is er aan de beurt, wie staan er nog in de rij? Ik hoef het niet, het maakt mij niks meer uit. Al dat verdriet, en welke Irakees er nu weer op een dubbelloops geweer stuit. Doe maar wat, schiet iedereen maar lekker lek. Vrede? Wat is dat? En neem mij er ook bij met m’n grote bek. Vanaf nu wil ik meer moord, meer dood. Slachting gooi overboord, water en brood, met die mensen dat soort. Zet ze vast, val een huis binnen. Ben iedereen tot last, waar kan ik beginnen. Gazastrook, Al Qaida kraaien, kernwapens ook, martelen en geld graaien. Engelse strijders, blinde Amerikanen, schiet ze overhoop die arrogante vooraanstaande kemphanen. In Nederland wordt het ook niet beter, Verdonk streept trots families weg. Voor hele gezinnen wordt de grond onder de voeten steeds heter, met oprotpremie naar een andere tuin met levenshoge heg. Bezuinigen, frauderen, inkorten, gedwongen ontslagen, boekhoudschandalen. Het houdt maar niet op dat delegeren, regels opschorten, kabinetsvragen en leugens verhalen. Ik stop met dit onderwerp, trek het me teveel aan. Sta voor ellende teveel op scherp, laat het allemaal maar los, laat ’t maar gaan. Het wordt er toch niet beter op, ik kan er niks aan veranderen. Ben in die zee ook maar een notendop, die onderaan staat tussen al die anderen. Maar denk aankomende feestdagen ook even aan dit.

Roy Bahlmann.