opgeslokt door het onmacht
Mijn schip heb ik laten zinken
maar heb eerst het dek gedweild
toen de zeebodem laten drinken
in het zicht van de haven,gestrand
overboord gestapt,
in het nog natte zand
opgeslokt door het onmacht
is het depressieve een waar festijn
getooid met een vederdos,leer ik vliegen
op naar het donkerste van de nacht
nedergedaald weer op mijn schip
open ik de bodem van de zee
volstromend met het zilte water
voer ik zachtjes aan weer mee
naar later
,,,Psych,,,
Reacties op dit gedicht
| pompie: | Woensdag, februari 09, 2005 13:47 |
| echt een wondermooi gedicht goe bezig blijven!!! xxxxx pompie |
|
| Esther Sharita: | Vrijdag, november 05, 2004 18:30 |
| Erg mooi, ik zou ook wel eens op zo'n schip willen mee varen.. Liefs mij |
|
| Lieverdje: | Vrijdag, november 05, 2004 08:56 |
| Zeer schitterend verwoord! Liefs |
|
| Dirk Hermans: | Vrijdag, november 05, 2004 07:18 |
| wauw wat een wondermooi gedicht | |
| fox_bert: | Vrijdag, november 05, 2004 01:10 |
| prachtig deze omschrijving van onmacht. liefrs Bert |
|
| Raira: | Vrijdag, november 05, 2004 00:33 |
| Geweldig hoe je dit verwoordt hebt en blijf maar varen op die boot, tot je weer voldoende kracht hebt om aan land te gaan, om weer te aarden liefs Raira |
|
| Raira: | Vrijdag, november 05, 2004 00:33 |
| Geweldig hoe je dit verwoordt hebt en blijf maar varen op die boot, tot je weer voldoende kracht hebt om aan land te gaan, en weer te aarden liefs Raira |
|
Over dit gedicht
| Auteur: elze | 
|
|
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 05 november 2004 | ||
| Thema's: | ||