Hommage aan Francis van den Eynde
Aan de ontmoeting waar ik zolang naar uitzag
En waar ik almaar door nog steeds op wacht
In tranen omdat men Vlaanderen zo schrijnde

Als men francis op TV niet frijnde
Zou wat thans is, niet klinken als zevende dag
De regering zou zwenken uit onmacht
Doch Francis krijgt niet eens het woord aan het einde

Terwijl ik zo als Vlaming wegkwijnde
Durfde ik nimmer te hijsen de Leeuw als vlag
En kreeg die integratie steeds meer kracht
Die men alle Vlaamse provincies in twijnde

Betekent dit nu ons Mohikaan’s einde
Of is een gelukkig gezin juist deze stag
In nostalgie getogen naar vol pracht
En keert die heimat eens weer van ver naar heinde