voor elkaar

Over sommige dingen,
kun je moeilijk met anderen praten.
Je verbergt het,
diep in je zelf.
Je leeft vrolijk met de anderen mee,
Maar ineens voel je het weer.
een steek, die pijn van binnen.
met niemand kun je er goed over praten,
het is niet uit te leggen,
voor anderen niet te begrijpen.
maar zelf,
snap je het des te beter.
je voelt, weet, begrijpt
ik ben anders.
dan mijn familie,
vrienden en vriendinnen,
anders dan iedereen.

Anders?
Waarom anders?

een goed bedoeld woord,
komt over als,
een trap, een klap.
je wordt er bovenop geduwd.
Voeltje eenzaam,
maar praat er niet over
je schaamt je,
en verbergt alles,
diep, heel diep in je zelf.
De vraag, waarom ik?
Het besef, nooit zien.
nuchter proberen te blijven,
het steeds opnieuw proberen.
De angst, het verdriet,
overwinnen.

Proberen te bidden,
het steeds dieper wegzakken.
verder gaan, doorgaan.
Het valt niet te begrijpen.
door niemand,
zelf snap je het ook niet.

Waarom twijfel je?
Waarom is er soms dat gevoel?
Het is nu eenmaal zo,
je er bij neerleggen,
geen andere keus.

Zou je nu nog een andere keus maken?
Het is onmogelijk je voor te stellen,
het gevoel van beelden en kleuren.

soms is er die behoefte:
ik wil je zien!
ik wil dat zien!
alles!
Maar toch vaak ook,
zijn die gevoelens er niet.

Lachen met elkaar,
vrienden, vriendinnen.
ouders, familie,
Ook huilen,
Tranen van verdriet,
maar niet om je eigen ik,
niet om je gevoelens,
niet om je problemen,
niet om je eigen verdriet,
maar huilen voor een ander,
huilen om een ander.
Er zijn, voor elkaar,
zonder,
jezelf.