Oertrauma
OERTRAUMA
Lang geleden incarneerde ik voor het eerst,
wat een schok en wat een walging,
gevangen in een fysiek lichaam,
de beperkingen en de zwaarte.
Niet meer vliegen in de blauwe lucht.
Niet meer zwemmen door de wolken.
Niet meer springen over regenbogen.
Geen eeuwige zonneschijn en geluk meer.
Ik voel angst,
om voor altijd een gevange te zijn,
in de materie.
Ik voel angst,
dat ik nooit meer vrij zal zijn.
9 oktober 2003
Lang geleden incarneerde ik voor het eerst,
wat een schok en wat een walging,
gevangen in een fysiek lichaam,
de beperkingen en de zwaarte.
Niet meer vliegen in de blauwe lucht.
Niet meer zwemmen door de wolken.
Niet meer springen over regenbogen.
Geen eeuwige zonneschijn en geluk meer.
Ik voel angst,
om voor altijd een gevange te zijn,
in de materie.
Ik voel angst,
dat ik nooit meer vrij zal zijn.
9 oktober 2003
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zondag, november 07, 2004 12:13 |
| Waarom angstig? Jij ook volgt de cyclus. Mooi, herkenbaar durvend verwoord. Liefs / sunset |
|
| will hanssen: | Zondag, november 07, 2004 11:48 |
| Het hoort er nu eenmaal bij..je kunt er niet aan ontkomen.... Liefs, Will |
|
| psych: | Zondag, november 07, 2004 10:43 |
| ook deze fase moet je doorlopen,,,liefs,,,psych,,, | |
| Lia : | Zondag, november 07, 2004 10:40 |
| das niet zon fijn gevoel.. knuf, Lia |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Sandra Witteveen | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 07 november 2004 | ||
| Thema's: | ||