lawaai vanbinnen
Ik ben rustig,zeer alleen,
wandel door het park.
Zit op een bank,
rillingen van de kou.
Het komt me steeds teboven
dat ik van je hou
Mijn liefde van stil zijn
wordt een aardbeving vanbinnen.
Alles klopt en alles beeft,
ik loop met de gedachte,
dat jij als aardbeving in me leeft.
Opgesloten in mijn hart,
als in een gouden kooi.
Nooit meer verloren,
nooit meer kwijt.
Ik laat je nooit meer gaan,
ook al zie je mij niet meer staan.
wandel door het park.
Zit op een bank,
rillingen van de kou.
Het komt me steeds teboven
dat ik van je hou
Mijn liefde van stil zijn
wordt een aardbeving vanbinnen.
Alles klopt en alles beeft,
ik loop met de gedachte,
dat jij als aardbeving in me leeft.
Opgesloten in mijn hart,
als in een gouden kooi.
Nooit meer verloren,
nooit meer kwijt.
Ik laat je nooit meer gaan,
ook al zie je mij niet meer staan.
Reacties op dit gedicht
| Fonderie: | Zondag, november 07, 2004 13:15 |
| Hey,merci voor de goede commentaar die ik van jullie kreeg.Dank u!!! | |
| sunset: | Zondag, november 07, 2004 12:27 |
| Ik denk dat het voor jou gemakkelijker zou zijn als je het gewoon tegen hem / haar zou zeggen. Jouw gevoelens duidelijk neergezet. Liefs / sunset |
|
| xelinex: | Zondag, november 07, 2004 11:43 |
| in een woord: super! herken het gevoel x | |
Over dit gedicht
| Auteur: Fonderie | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 07 november 2004 | ||
| Thema's: | ||