Verdwenen ziel...
De tranen die naar beneden stromen
de pijn in mijn gebroken hart,
steeds maar weer opnieuw,
al die gedachtens zo verwart,
het leven dat nu enkel bestaat,
uit tranen snijden en smeken,
om vergiffenis vragen die ik niet krijg,
dit leven heb ik bekeken,
gesloopt door worden en daden,
is mijn ziel verdwenen,
was ik dan echt het meisje,
waar ooit de zon heeft op geschenen?
Reacties op dit gedicht
| Stefania: | Donderdag, november 11, 2004 21:16 |
| Sterkte. Ooit zal de zon terug op je schijnen, je mag alleen niet opgeven. Kheb nog een gedichtje geschreven dat je misschien kan bemoedigen: No need to hurt yourself. Nog veel sterkte! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Amanda Christina | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 07 november 2004 | ||
| Thema's: | ||