Misschien veel mensen die dit lezen,
over leegte en verdriet,
maar juist diegene die het moet lezen,
neemt hiervoor de moeite niet,

hem, waarmee ik niet zonder kan,
heeft mij alleen gelaten,
geeft niks om mijn gesmeek,
hij zal me vast gaan haten,

nee hij kijkt niet wat ik doe,
het kan hem niet eens iets schelen,
ik hoop natuurlijk dat hij dat wel doet,
maar ik kan het hem niet bevelen,

ik kan hem niet bevelen,
dat hij weer van mij houdt,
dat ik dat zoveel van hem doe,
laat hem waarschijnlijk koud,

mijn leven zo leeg geworden,
vol verdriet en zo kleurloos,
ik vraag me weer af waarom,
en ik word weer boos,

boos op mezelf en op hem,
waarom doet hij me dit aan?
en dan weer boos op mezelf:
waarom kan ik hem niet laten gaan,

ja ik hou echt van hem,
ik wil dat hij gelukkig is,
maar kan dat niet zonder mij?
hem is het die ik mis,

tranen vallen niet te vertalen,
verdriet niet uit te spreken,
hij houdt echt helemaal niet meer van me,
dat is uit zijn worden gebleken,

en hoe moet ik nou leven?
op deze manier kan ik niet meer door,
mijn leven is zo waardeloos zonder hem,
zo waardeloos zonder, Cor...