"Wist je dat mensen mooi zijn als ze lachen,
Je ziet hier weinig mooie mensen".
"Blijf mooi."
Dat was één van de vele zinnen,
die je me laatst had geschreven.
Toch waren dit de woorden
die in mijn gedachten bleven.
Hoe moet je je daar voelen,
zo ver van huis.
Opgesloten tussen vreemden,
met slecht de herinnering aan thuis.
Je brieven worden steeds korter,
maar vol met wanhoop en verdriet.
Ik blijf je schrijven "na regen komt zonneschijn",
maar het is alleen de storm die jij nu ziet.
Geef de moed nu niet op,
ookal lijkt het zo donker om je heen.
Ik brand een kaarsje voor je,
en laat je weten: je bent niet alleen.
Ik mis je, kom gauw thuis!
fallen angel of tears: | Maandag, november 08, 2004 20:48 |
wauw, mooi gedicht.. hij zal 't redden.. met zo'n steun al jij.. |
|
Auteur: WritingMoon | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 08 november 2004 | ||
Thema's: |