zwaar

Treurig zijn de klanken
die mijn snaren raken
staar ik naar de grauwe lucht
die mij verblind met wolken
verdrink ik in gedachten
die mijn hart gebroken maakt
hou ik mijn adem in
zwem ik naar het oppervlak
ik doe mijn masker af
en speel het spel niet meer
voel mijn onzekerheid
hier tenmidden van de straat
wordt ik erop aangekeken
door al die vreemde passanten
geraakt door het leven hier
ben ik op zoek naar mijn manier
mijn eigen kruistocht
voer ik hem verder alleen

Geschreven door

semara

Reacties op dit gedicht

semara vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

sunset:	Woensdag, november 10, 2004 16:04
Hunkerend 'mooi', hopend neergezet. Liefs / sunset

Jan Schaap:	Woensdag, november 10, 2004 11:30
heel erg mooi. Groet

Over dit gedicht

Auteur: semara
Gecontroleerd door: ~Marina~
Gepubliceerd op: 10 november 2004
Thema's: [Leven]