als tranen in het hart bevroren zijn
door kilte dat door mensen is verweven
dan is er geen verdriet door pijn
zodat er symbolisch geluk is in het leven
je eigen ik niet uiten
het hart dat nimmer ontvlamt
geluk dat ze zien van buiten
is in het lichaam compleet verlamt
een diepe doordrenkte zucht
uit zich door groots verdriet
donkere wolken in de lucht
die niemand anders ziet
het einde van ontbitterde spoor
laat het leven niet ongemoeid
mijn geluk ging voorgoed teloor
droefenis is wat daarvoor groeitmarjolein_in_love: | Zaterdag, november 13, 2004 15:29 |
je hebt er weer een pracht gedichtje van gemaakt bert erg herkenbaar liefs marjolein |
|
Boudaatje: | Zaterdag, november 13, 2004 00:09 |
fictie? amai je kan het zo goed beschrijven dat je denk dat je het meemaakt liefs |
|
Lieverdje: | Vrijdag, november 12, 2004 04:35 |
Fictie... Maar zeer schitterend gedicht! Liefs |
|
Rian: | Donderdag, november 11, 2004 22:48 |
Voor sommigen is fictie werkelijkheid!!! Au dit raakt me echt heel diep..Maar jij hebt er iets''mooi"s van gemaakt!! liefs Rian |
|
H.J.: | Donderdag, november 11, 2004 22:42 |
Mooi fictiedicht(gelukkig maar) H.J. |
|
Lia : | Donderdag, november 11, 2004 22:11 |
gelukkig fictie...heel mooi dicht van je.. | |
Bieke: | Donderdag, november 11, 2004 21:40 |
Een prachtig gedicht en gelukkig lees ik boven dat het fictie is. Liefs Bieke, |
|
Auteur: Bert Vos | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 11 november 2004 | ||
Thema's: |