Pijn, zoveel pijn.
Zoveel angst en woede.
Had het nou zo moeten zijn.
Elke dag weer angst en pijn.
Tranen, zoveel tranen.
Veel onbegrip en verdriet.
Al dit alles, dit alles.
Die tranen hielpen ook al niet.
Wie of wat kan mij nou helpen.
Ben ik nou op deze wereld alleen.
Om mijn tranen te stelpen.
Waar moet ik nou heen.
Er zal een dag zijn.
Dat zal nog lang duren.
Dat het over is met de deze pijn.
Ik begin met het afbreken van deze muren.
Ik heb al zoveel gegeven.
Kan ik dit nog wel aan.
Zodat ik eindelijk verder kan leven.
En met mijn leven verder kan gaan.