Toen was je weg...
Brandende ogen,
verbleken naast de zon
Een dodende blik,
die niet doden kon
Als woorden zeiden
wat jij nu bedoeld,
dan werden wij plots
met haat overspoeld
Slaande ruzie
die barst en breekt
Woorden die knallen,
maar in alle gevallen,
enkel het hart dat spreekt
Opgekropte woede
Een irritante drang,
om te zeggen wat je wil,
maar ooit wordt het weer stil,
al ben ik nu soms bang;
dat ruzies niet meer stoppen,
dat meningen niet meer kloppen,
dat woorden slechts nog kwetsen,
ik er geen beeld meer bij kan schetsen,
niet meer inzie wat jij bedoeld,
en dan dus voor eens en altijd
wordt weggespoeld…
Reacties op dit gedicht
| Joyce : | Donderdag, november 18, 2004 19:49 |
| zo herkenbaar! heeel mooi geschreven! liefs, joyce |
|
| [&]*MaanDrop*[&]: | Maandag, november 15, 2004 17:58 |
| *wow* | |
Over dit gedicht
| Auteur: simone21 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 13 november 2004 | ||
| Thema's: | ||