Lotgenoten
We kenden elkaar niet eens,
maar het waren lotgenoten
Mijn weg werd weer eens gekruisd
door twee zielen,
met herkenbare pijnen.
Het kind van mijn verleden,
ontwaakte uit een diepe slaap,
in het bed van verborgen pijn.
De pijn die ik voel,
wordt verzacht
door de vriendschap
die ik krijg van hen.
Wat wij hebben gehad,
mag onze volgende generatie
niet meer krijgen.
Alleen wat men ons heeft ontzegd,
zullen we schenken
aan onze kinderen.
Reacties op dit gedicht
| boom: | Maandag, november 15, 2004 20:00 |
| draag deze kinderen op handen zodat zij nog meer kunnen groeien in hun zijn. | |
| fox_bert: | Maandag, november 15, 2004 09:56 |
| hmmm bert is het niet eens met bert. ik vind dat kinderen het recht hebben om de zelfde fouten te maken als ons, als we ze overal voor beschermen dan is het leven niets aan. maar dat de wil om ze te beschermen tegen gevaren het is een goed streven | |
Over dit gedicht
| Auteur: Bert Lagom |  
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 14 november 2004 | ||
| Thema's: | ||