Toegegeven
altijd voer ik tegen
tegen de stroom in
bang voor het einde
dan nog liever het begin
maar ik raakte moe
en mijn bootje wilde niet meer
dus ik maakte een besluit;
ik maakte een ommekeer
ik liet mezelf varen
gewoon met de stroom mee
niet wetend waar ik uit zou komen
misschien wel bij de zee...
maar voordat ik kon vallen
in een gat, oneindig diep
waren het jouw armen die me op vingen
jouw stem die me terugriep
ik voelde je armen om me heen
je huid, je stem zo zacht
"waarom was je niet eerder gekomen?
ik heb lang op je gewacht"
ik antwoordde:
"een mens is altijd bang
dat hij niet het juiste doet
soms kost toegeven alleen
nog het allermeeste moed..."
Reacties op dit gedicht
| Teared Out: | Vrijdag, november 19, 2004 16:40 |
| "een mens is altijd bang dat hij niet het juiste doet soms kost toegeven alleen nog het allermeeste moed..." "een mens is altijd bang dat hij niet het juiste doet soms kost toegeven alleen nog het allermeeste moed..." You're so Right!!! =) Echt geweldig mooi gedichtje heb je hier neergezet! (En een beetje té herkenbaar =P) Warme Knuffel voor jou!! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: White Nightmare | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 19 november 2004 | ||
| Thema's: | ||