Zeemansangst II
Ben ik het dan die oneindig
in het diepe kijkt
Een spiegelbeeld opduikt dat
nooit echt op me lijkt
En dus bezwijk onder de golven
hoog boven mijn hoofd
Dobber met zeewier naar branding
waar elke herinnering gedoofd
De scheepskajuit kraakt van de
inspanning; bemanning fluit
De lantaarn valt om en plonst in
het water; nachtkaars waait uit
Ergens in het midden moet ik verdronken zijn
In zeemansliederen die nooit gezongen zijn
Reacties op dit gedicht
| Jannie Hoogendam: | Zaterdag, november 20, 2004 20:31 |
| Spannend! Voorwoord van een spannend boek? xxx Jannie |
|
| Nooitgeweest: | Zaterdag, november 20, 2004 20:08 |
| Dit is echt mooi! Erg mooi geschreven... Kusj, |
|
| Manic Manja: | Zaterdag, november 20, 2004 19:44 |
| mooi beeldend geschreven! ik lees er toch ook veel kracht in hoor... Liefsx Manja |
|
| nica: | Zaterdag, november 20, 2004 19:15 |
| mooi hoor! erg mooi... liefs nica |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Han Sterk |  
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 20 november 2004 | ||
| Thema's: | ||