Het einde
Het einde
Jou lichaam opgebrand.
Zie ik je wegglijden.
Loslaten onze band.
De dood niet kunnen vermijden.
Rimpelige handen in die van mij.
Streel jou lief gezicht.
Het is nog niet voorbij.
Zwaar is het gewicht.
Wat ik meedraag blijf bij me.
Pap geef niet op vecht.
Je kunt nog even blijven.
Verliest het gevecht dat weet je.
Doet mijn lichaam verstijven.
Samen sterven we een beetje.
Rian
Reacties op dit gedicht
| erje: | Zondag, november 21, 2004 23:25 |
| Je vader kan je nu niet maar eigenlijk nooit missen, toch zal er een tijd komen dat hij wordt geroepen, dat is verdrietig, maar je moet dan ook weer verder meid, mijn vader is 91 dus mij staat ook nog iets te wachten, maar prijs de dag niet voor het avond is. liefs erje |
|
| Ria : | Zondag, november 21, 2004 19:33 |
| Mooi!!!Liefs Ria | |
| nica: | Zondag, november 21, 2004 16:43 |
| mooi gedicht hoor. zachte triestheid en zo onvermijdelijk. liefs nica |
|
| Eric Van Aelst: | Zondag, november 21, 2004 15:44 |
| "Loslaten" is vaak de enige manier om iemand bij je te houden. Liefs, Eric |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Riann | 
|
|
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 21 november 2004 | ||
| Thema's: | ||