Lieve Tante Marian,

Dat het zo snel zou gaan,
had ik nooit verwacht.
Dat je beter zou worden,
heb ik steeds gedacht.

Ik had er nooit,
mijn twijfels aan.
Ik bleef er altijd,
achter staan.

Maar nu snap ik,
het niet meer.
ik zit steeds te denken,
iedere keer.

Waarom is dit,
zo gegaan.
Heb ik het,
wel goed gedaan.

Maar ik kom steeds weer,
op hetzelfde neer.
Ik snap het niet,
ik begrijp het niet meer.

Mijn lievelingstante,
ben je zeker voor mij.
Ik draag altijd een stukje,
in mijn hart van jou erbij!

Dikke kus Lonneke


Mijn allerliefste tante was ziek!

"Kan niet": waren mijn eerste woorden!
Tot ze uiteindelijk in het ziekenhuis kwam te liggen.
Er werd mij verteld dat ze niet meer beter zou worden, ik mocht haar voor de aller laatste keer zien.

Ze vertelde mij dat ik altijd haar lievelings nichtje ben geweest, wist niet goed wat ik daarop moest zeggen.
Ze vroeg me of zij ook mijn lievelingstante is geweest.
Het enigste wat ik kon zeggen was: "ja".

Ik pakte haar vast en we moesten allebei huilen.
Ik moest gaan, mijn tante had rust nodig, het idee dat ik haar nooit meer zou zien!
Thuis gekomen dacht ik na over wat ze me vroeg.
Voor mij was het woordje ja niet genoeg om te zeggen wat ze voor me betekende, daarom heb ik dit gedicht voor haar geschreven.

Mijn moeder heeft het haar nog voorgelezen.
Ik heb nu gelukkig het gevoel dat ik alles heb gedaan om haar laatste vraag goed te kunnen beantwoorden!