Mood Indigo
MOOD INDIGO
Het was schitterend om te zien,
die lange man met saxofoon,
gezichtverbergend donk'kre bril,
de lijfgebogen dramatiek.
Mood Indigo.
Hoe hij daar stond, in eenzaamheid
te midden van het snobbig volk,
en zwetend, zwoegend, overtuigd
zijn niet geremde solo blies.
Mood Indigo.
Ik had hem lief, niet om zijn lijf
dat parelzwart op glad parket
zijn onbereikbaar leven had,
maar om dat eeuwige geheim.
Mood Indigo.
Vergeten was de heden tijd
nu ik de oerbron in mij wist
en ik het eindelijk begreep
dat heimwee soms gelukkig maakt.
Mood Indigo.
Het was schitterend om te zien,
die lange man met saxofoon,
gezichtverbergend donk'kre bril,
de lijfgebogen dramatiek.
Mood Indigo.
Hoe hij daar stond, in eenzaamheid
te midden van het snobbig volk,
en zwetend, zwoegend, overtuigd
zijn niet geremde solo blies.
Mood Indigo.
Ik had hem lief, niet om zijn lijf
dat parelzwart op glad parket
zijn onbereikbaar leven had,
maar om dat eeuwige geheim.
Mood Indigo.
Vergeten was de heden tijd
nu ik de oerbron in mij wist
en ik het eindelijk begreep
dat heimwee soms gelukkig maakt.
Mood Indigo.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Henny Blaak | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 23 november 2004 | ||
| Thema's: | ||