hou maar op
Het eind van mijn spreken
is in het vergezicht verlaten
door het moed der lafaards hart
ben ik in het verleden gebleven
de horizon heeft het beschaduwd
tegen de angst voor het falen
en heeft beschermend zijn
donker gewaad gevleid
geen lans zal ik meer breken
het voortouw voor eeuwig ontrafeld
maar laat de rijen nu maar schuiven
maar aangesloten zal ik nimmer meer zijn
,,,Psych,,,
Reacties op dit gedicht
| Esther Sharita: | Woensdag, november 24, 2004 19:33 |
| Erg mooi! De eenzaam is er echt in te lezen. Liefs mij |
|
| Lieverdje: | Woensdag, november 24, 2004 17:14 |
| Wel triestiger neergezet! Geloof in de toekomst... Eens lacht het geluk ook naar jou! Liefs |
|
| KimErens: | Woensdag, november 24, 2004 13:58 |
| Natuurlijk mag je je uiten. Dat mag altijd, Het is een vrij land. Dus mag je het doen. Is niet verboden. Jij doet het op manier van schrijven. En dat is super! Liefs, Kim |
|
| juffie: | Woensdag, november 24, 2004 11:24 |
| Je mag jezelf ook uiten zonder dat je in rijen loopt en aansluit. En in jouw geval is 'spreken' verworden tot schrijven....en dat doe je goed! |
|
| sunset: | Woensdag, november 24, 2004 10:58 |
| Wat een eenzaamheid spreekt hier uit. liefs / sunset |
|
| -guardian-angel-: | Woensdag, november 24, 2004 10:32 |
| mooi.. liefs laura |
|
Over dit gedicht
| Auteur: elze | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 24 november 2004 | ||
| Thema's: | ||