De messen zijn vlijmscherp geslepen.
Koud, wachtend op die hand.
Die hen stuurt, snijden is wat ze doen.
Het bloed warmt de messen op.
Steeds korter en korten.
Het eerste vers, vaak niet begrepen.
Is dit weer die duistere kant?
Hoe kunnen we dit stoppen, het niet laten doen?
Pas als het snijden niet meer lukt komt die stop.
Dan het werk van de messen weer opschorten.
Wat is hier allemaal aan de hand?
Maakt iemand zichzelf van kant?
Nee, dat is niet wat dit scherpe mes doet.
Het snijdt slechts het haar van mijn snoet.
Dit is dagelijks het werk van die messen.
Alleen hiervoor zijn ze bedoeld.
Heb je de messen voor je polsen geslepen?
Dan misschien hun nut nooit goed begrepen?
Laat jezelf gewoon blij leven, je bent het waard.
Of het nu met is of zonder baard.
Dit slaat misschien nergens op, zo in eerste blik.
Maar er zit meer achter dan je denkt.
Dacht je bij de eerste woorden aan iemand die wil gaan (zelf) moorden?
Das niet zo vreemd in deze tijd.
Steeds vaker realiteit.
Maar het einde toch wel fijn.
Zo normaal kan het dagelijks leven zijn.
Kijk naar kleine, positieve dingen.
Mensen die lachen, huppelen, zingen.
En geniet van het leven elke dag.
Zo lang als je mee leven mag.
Metal Erik