Mijn hondevriend
Ik heb je 15 jaar geleden voor het eerst ontmoet.
Je was een oerlelijke hond met een grijze snoet.
Geen vertrouwen in mensen, heel onzeker en bang
Ik noemde je Ginger en we gingen samen aan de gang.
Je werd nieuwsgierig en soms zelfs stout.
Ginger mijn vriendje een hond met een hart van goud.
Je bleef altijd gaan ook al had je nog zoveel pijn.
Maar ook voor jou moest het eens de laatste dag zijn.
Ik heb geen afscheid van je kunnen nemen hoe ik het wou.
Lieve Ginger ik hou nog steeds van jou.
Reacties op dit gedicht
| Isabel: | Dinsdag, januari 01, 2002 12:26 |
| Ik ben het eens met diana, mijn honden zijn nu ook al behoorlijk oud, en ben elke dag bang om het nieuws te kunne aflezen van men ouders hun gezicht. PRACHTIG GESCHREVEN. Als je nog gedichten hebt, laat me dan maar snel iets weten. Knuffels van isabel | |
| ¤ Diana ¤: | Dinsdag, juli 03, 2001 09:40 |
| Er rolt een grote traan over me wang ... omdat ik weet dat deze dag voor mij ook steeds dichterbij komt. Heel mooi verwoord.. Liefs Diana |
|
| Jessica de jong: | Maandag, juli 02, 2001 18:52 |
| Hoi Ria ik ben opgegroet tussen honden en er een verliesen is moelijk dit gedicht heeft mij zeker geraakt Liefs Jessica de jong |
|
| Wilma Beekman: | Maandag, juli 02, 2001 18:43 |
| Lieve Ria, En jij wou beweren dat je niet kan schrijven? Zelfs mij heb je hiermee geraakt, en jij weet wat dat betekent he? Blijf maar schrijven hoor! Liefs, Wilma |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ria Slotboom | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 02 juli 2001 | ||
| Thema's: | ||