droevig
Droevige ogen staren.
Met tranen op het gelid.
Die moed nemen te vallen,
maar toch zo ver weg zit.
De zwarte diepte in me maakt me zo klein.
Dat ik soms graag die traan zou willen zijn.
Om zomaar te vallen in de diepte.
Om weg te vallen van die psychotische ziekte
Die mijn leven zo klein maakt.
Dat de angst zo wrang smaakt.
Die tranen die kunnen niet rollen.
Om dat de leegte het opvangt.
Dat het zo zwaar moet vallen.
En dat dit kind toch uiteindelijk jankt.
Verdriet is ondragelijk.
Het maakt de angst smakelijk.
maar vult die leegte nog?
Want snikken moeten ik toch.
Reacties op dit gedicht
| Elie-jeanne: | Zondag, december 04, 2005 13:38 |
| sterkte meisje met die rotziekte, mooi geschreven trouwens | |
Over dit gedicht
| Auteur: **fleying mind** | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 01 december 2004 | ||
| Thema's: | ||