Gevangen in tranen..

Glinsterende parels over mijn wang,
ze laten een spoor van vernietiging achter,
alles maakt me zo onzeker en bang.
Dacht dat ik eindelijk angst overwonnen had,
mezelf durfde te laten zien,
even mijn masker vergat..
maar nu teruggeduwd in de realiteit,
gevuld met enkel tranen van verdriet.
Wilde niet dat ze mijn ogen verliet,
maar ik kon het niet stoppen,
vechtend in de nacht...
Ik voel de onmacht die nog op me wacht.
Aan al die tranen wil ik niet wennen,
dacht dat je me oprecht wilde leren kennen..
maar helaas weer vergist,
Heb ik dan echt het signaal gemist?

Op mijn wangen enkel natte banen,
voor een tijd weer gevangen in verdrietige tranen....