Mijn Knuffel...
Ik voel tranen over je snuit rollen,
Ik herken de tranen heel goed,
Tranen van verdriet en eenzaamheid,
Ik hou je dicht tegen me aan en geef een kus op je snoet,
Je pijn gaat niet weg,
De tranen gaan maar door,
Ik kijk je liefdevol aan,
En toen leek het alsof mijn hart bevroor,
De pijn en tranen kwamen niet van jou af,
Hoe zou dat ooit kunnen komen?
Jij leeft niet, hebt geen gevoelens,
Dat was alleen maar in mijn dromen,
Nu ben ik weer alleen in mijn verdriet,
Nog eenzamer dan ooit van tevoren,
Met mijn eigen tranen van verdriet en eenzaamheid,
Met mijn hart kapot en bevroren.
Reacties op dit gedicht
| MayadeBij: | Zaterdag, december 04, 2004 21:45 |
| Lief! | |
| indianna: | Zaterdag, december 04, 2004 20:23 |
| kop op meisje laat je niet gaan hè,zeer mooi gedicht, veel liefs indianna |
|
| jij: | Zaterdag, december 04, 2004 18:32 |
| Je bent niet alleen.. Echt niet.. Zoveel mensen om je heen.. Staan voor je klaar.. Ook ik.. Je knuffel geeft je altijd nog steun.. Koppiej op! KuSs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Amanda Christina | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 04 december 2004 | ||
| Thema's: | ||