Stond daar op de trein te wachten,
dacht dat ik door die ene daad me pijn wat kon verzachten.
Ik wou dat de pijn nooit meer terug zou komen,
want die pijn heeft mijn hele leven van mij afgenomen.
Vergeef me dat ik wil gaan,
maar de pijn kan ik niet veel langer meer aan.
Elke avond hetzelfde probleem,
die stemmen in me hoofd o ze zijn zo gemeen.
Elke hap die door me mond verdwijnt,
en het schuldgevoel dat dan langzaam verschijnt.
Vergeef me dat ik niet wil eten,
dat ik de omtrek van me buik op moet meten.
Het gaat zo makkelijk het gaat zo snel,
maar na zo'n hap word ik gauw weer onwel.
Het scheermes dat voor mij de enige oplossing is,
en voor dat ik het me realiseer is het al weer mis.
Vergeef me dat ik mezelf snij,
maar soms is dat de enige optie voor mij.
Maar als ik dan soms de controle verlies,
en voor het vette eten kies.
Is de enige optie mijn vinger in mijn keelgat te steken,
ik kan die drang niet zomaar doorbreken.
Vergeef me dat ik het eten niet binnenhoud,
ik weet het, het is fout.
Vergeef me...