geschreven: 21-09-04

Ik stond in het toilet, keek mezelf aan in de spiegel en herleefde 5 maand geleden een 2de keer:
Een flashback doordrong mijn gedachten,half 6: op weg naar men droom in dit slechte weer.

Leefde een paar maand in beminnende armen die me beschermden van de realiteit.
Nu word ik wakker,’k sta weer voor die spiegel en denk aan wat geschaduwd was en de schuld die ik pleit.

Bereed een pad waar ik nu enkel nog van dromen kan, de omleiding en een beëindigend bord dat ik uit men zicht verban.

De dag dat je handen de mijne niet meer hielden en ik wist dat het nooit meer hetzelfde zou zijn.
Ik droom nog steeds maar zie geen zelfbeeld meer,ik herleef: maar enkel de pijn.

Ik ben wakker geschud, maar het daglicht blijft me nog te sterk, ‘k wil het niet weten, zien, of horen.
’t Is daarom dat ik me tot mijn teksten beperk, want ik wist de toekomst van tevoren.

Je bent echt nbeetje verdwenen, en heb je nog niet echt terug gevonden.
Ik ween, ja, ik ben zwak… ben 15 en aan je vastgebonden.

Je komt nooit meer terug, zal geen plek meer zoeken in mijn hart,
Heb geen zin om verder na te denken, de wereld, de liefde is als je verlaat: …zwart!