Stille dagen, droeve dagen



Het is weer ‘die tijd van het jaar.’ Diepduistere nachten, ijskoud, die niet eens breken in het grijze van de in elkaar overgaande dagen welke nu echt wel in sneltreinvaart op het einde van dit jaar afstevenen. Het is bijna het moment waar de ‘feestdagen’ elkaar niet kunnen bijbenen, waar er gelachen en gevierd wordt. Een drankje hier, hapje daar, geschenken allerhande en daar bovenop, ‘de allerbeste wensen, en een goeie gezondheid’.
Dit alles zou je toch moeten overladen met dat warme gevoel van samenhorigheid, een gevoel van allesoverheersende blijdschap. Maar is dit zo?

De kerstbomen zullen weer bij bosjes verdwijnen, om netjes versiert met linten en allerlei ornamenten, afgewerkt met lichtslingers in elk denkbare kleur, menige huiskamer onder te dompellen in een feeërieke kerstsfeer. Terwijl sommigen op zoek moeten naar die laatste kaarsen om de avond, die voor hun toch al grijs en kil is, enige kleur en warmte te bezorgen.
De mooi verlichte kerstbomen herinneren zij zich in hun dromen, of aanschouwen zij in de meeste straten van hun stad of dorp, waar soms kosten nog moeite gespaard worden om de consumerende klanten ter wille te zijn.
Die winkelstraten zijn overvol. Haastige mensen op zoek naar ‘het ultieme’ geschenk voor nonkel ‘Gerard’, of dat ene, waar ze zeker van zijn, dat tante ‘Sofia’ zeker nog niet gehad heeft.
Het lijstje bij de hand, dat één voor één wordt afgelopen zodat er zeker niemand vergeten wordt als de pakjes onder de boom gelegd worden. Niet zo voor iedereen…..zij kunnen enkel staren naar al dat moois, uitnodigend en verleidelijk uitgestald in de ontelbare winkelramen. Alleen, zoiets kunnen zij zich nooit veroorloven wegens ‘te duur.’

Alle denkbeeldige menu’s worden doorgenomen om uiteindelijk met ‘het kerstmaal bij uitstek’ voor de dag te komen. Het feestmenu waarbij de stemming niet meer stuk kan en waar wij ons te pletter aan vreten, bij wijze van spreken, zodat wij er niet hoeven stil bij te staan dat er die avond ook mensen zijn, waaronder kinderen, die het gewoon met een bescheiden boterhammetje zullen moeten doen, misschien nog wel minder dan dat.
Hun wijntje is een glas water, en oesters, nou ja….die zijn toch maar vies.

Intussen zetten wij de verwarming enkele graden hoger, om de bittere koude van de invallende winternacht buiten te houden, terwijl anderen dan weer hun laatste deken naar zicht toe trekken om zich een beetje warm te houden.

Alles lijkt wel intenser, die dagen, uitgelaten kreten van vreugde voor velen. Verdriet en gemis dan weer voor ontelbare anderen. Zij die het verlies moeten verwerken van dierbaren voelen de beklemming van deze, voor hen, diepgrijze dagen, nog intenser dan voorheen. Ze kruipen vroeger in hun bed om zo de realiteit te ontlopen. Zij worden nog stiller dan voorheen en troostende woorden lijken niet echt tot hen door te dringen. Toch helpt het om hen niet in de kou te laten, gewoon op de koffie gaan en eventjes luisteren kan al wat helpen. Niet om te vergeten, dan toch om even verstrooiing te brengen.

Of de minder fortuinlijken onder ons deze dagen ook ongelukkiger zijn dan diegene die elkaar angstvallig zitten te beloeren wie het aandurft dat laatste stukje taart te verorberen, zou ik niet durven stellen. Wie niet veel heeft, is met weinig tevreden, en wij staan er niet altijd bij stil.
Wij eten een stuk taart en vragen ons af , welke van de pakjes onder de boom zouden nu voor mij zijn…..dat grote mag ik toch wel hopen..en zo niet, dan toch dat zware. Want ja, stiekem heb ik ze toch één voor één al eens een keertje opgenomen en gekeurd, goedgevonden en teruggelegd. Dat ziet er dus goed uit….

Maar ………niet voor iederéén.