Vogeldicht
53 vogeltjes
zaten op een rij
Ze kletsen wat
en zongen wat
maar toen kwamen wij voorbij
Een luid gekwetter
Kwam uit de hoogte gedaalt
Ze floten naar die spetter
en die rare quibus (vrij vertaald)
Een lied over schoonheid
De puurste die je maar kan vinden
Het soort dat tot illusies leidt
en harten kan verslinden
Steeds meer vogels kwamen om de hoek
Met hun snaveltjes wijdt gesperd
Zo mogelijk: in een 90° hoek
Zodat het nog duidelijk werd
Het mooiste mensenkind
Dat zij ooit hadden gezien
Was zojuist onder ze door gesprint
Vergezeld door een ventje bovendien
Maar geen van die twee had het door
Ze waren te druk met elkaar
ook al gaf dat helemaal niets hoor
Want geluk moet je koesteren, nietwaar?
Reacties op dit gedicht
| Tinne Verbeek: | Maandag, december 06, 2004 21:20 |
| Wel, dit vind ik een tof gedichtje! | |
| BloodElf: | Maandag, december 06, 2004 18:24 |
| ^_^ jeetje mineetje Ik ben natuurlijk die rare quibus, en het ventje ;) Liefskusjes, |
|
| Oorlam: | Maandag, december 06, 2004 17:14 |
| hehe mooi! quibus ook nog? hehe je hebt nu wel veel namen hoor:))) |
|
