Verlangende vingers zijn vlammen
Mijn kriebelende vingers zijn volle vlammen
Die erop branden
Je liefde sterk te vangen
Maar je hart is van het ijs
Dat geen hand kan verlangen
Uit mijn hunkerende handpalmen
Groeien verwilderde vingers
Om je liefde te grijpen
Maar uit de grond van een bevroren hart
Kan passie niet rijpen.
Je staat er niet warm voor:
Ik zal echter hopen
Dat de rode draden van ons leven
Zich ooit
Warmpjes zullen samen weven.
Het is slechts uitgedroogde passie
Die geen bron meer kan zijn voor tranen.
Die erop branden
Je liefde sterk te vangen
Maar je hart is van het ijs
Dat geen hand kan verlangen
Uit mijn hunkerende handpalmen
Groeien verwilderde vingers
Om je liefde te grijpen
Maar uit de grond van een bevroren hart
Kan passie niet rijpen.
Je staat er niet warm voor:
Ik zal echter hopen
Dat de rode draden van ons leven
Zich ooit
Warmpjes zullen samen weven.
Het is slechts uitgedroogde passie
Die geen bron meer kan zijn voor tranen.
Reacties op dit gedicht
| Fri..: | Zondag, januari 02, 2005 23:31 |
| wow.. prachtige poëzie.. en kan die passie niet weer oplaaien? Liefs, Frida |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sergev2005 | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 07 december 2004 | ||
| Thema's: | ||