Voor mijn moeder

Zoveel gevoelens en gedachten,
Maar onuitgesproken zijn ze een last.
Erover praten is steeds mislukt,
Helaas loopt iedere poging slechts vast.

Jij leerde me praten en voelen,
Analyseren en kritisch durven zijn.
Maar deze manier van leven,
Bezorgd me nu alleen maar pijn.

Want ik ben ook jou kritisch gaan bekijken,
En ik heb jou volgens je eigen lessen geanalyseerd.
Over de dingen die ik zag, wilde ik graag praten,
Maar dat heeft zich tegen me gekeerd.

Want hoewel je me leerde kritisch te wezen,
Heb je mijn eerlijkheid niet gewaardeerd.
Je ging de verdediging in of bleef juist gesloten,
In tegenstelling tot wat je mij hebt geleerd.

Jouw reden dat het zo moet lopen,
Kan ik alleen maar als “dooddoener” zien..
Je zegt: “Een kind moet ooit los van zijn ouders”,
En dat dit de manier wel is misschien..

Waarschijnlijk heb je gelijk over “los komen”
Maar geloof me … ik ben nu losser van jou dan ik werkelijk wil.
Ik mis bij jou het oprechte en onvoorwaardelijke van vroeger,
Zie jij dan bij jezelf echt geen verschil?

Misschien kunnen we het eens doen als vroeger,
“het agressiekistje” en “kijk naar mijn tijd”
Gewoon heel ontspannen even je hart luchten,
En je beleving over de ander kwijt.

Die ander moet hierop redelijk reageren,
Zo waren de regels van het spel.
Misschien zouden we nog een poging kunnen wagen.
En heel misschien lukt het dan wel.