Het contrapasso van de verdorven stad,

Er heerste een ware plaag boven de stad
De maan verduisterde maar niet door zon of aard
Een deken van krekels en vliegend gespuis
Legde haar zijde over de mantels van de haard
Begroeven simpel levenslucht als node schat

De gitzwarte lijfjes die sterren bederven
Vormden een sinister en macaber ornament
Man en macht met vrees en vrouw
Gekrompen in de hoeken van een duister torment
Dreigden met de levensavonden jong te sterven

Zij die nog waagden de straten te betreden
Bekochten ijle moed met een wrede dood
Een vraatzuchtige zwerm van kwellende geesten
Versnipperden het vlees tot het bot was ontbloot
En het dappere skelet blonk met straf als reden

De weken werden verbannen van lach en licht
Aan de levenloze oevers van de nacht
Werd waanzin mens gevreesde grap
“O dwaas die op zulk een onheil was bedacht
Is nu niet ik de raaskallende zot zonder levenszicht?!”

De handlangers van de dood glimlachten vals
Vanuit het pompeuze reliek van de stervende zondaar
Vanuit versplinterde ribben en onder schedelkleed
Wuivend naar vlees met de geste van een barbaar
Schuilend met het zwaard van Damocles om de hals

Maar dan, de hoop deinde in de harten als de zee
De beesten stierven uit armoede en tijd, te pas
regende het kleine kadavers als verbrande lichamen
uit reusachtige lavawolken, Pompeï’s as
weende weemoedig met de neergang mee

Want zij die bleven met de genade van leven
stierven de wreedste dood van al
De lijkenval bedolf de stad van voet tot licht tot mantel
Onder de wankele wetten van het grote getal
Nimmer de vrijheid te hebben prijs gegeven


f.