Liefs je enige dochter Oxana

Vanochtend vroeg mijn tantezeggertje van 6 wat voor dat het vandaag was…
Toen realiseerde ik het mij pas..
Dat het vandaag dat dag was dat jij al 2 jaar weg bent…
Ik ik weet ook zeker dat dat niet went.
de hele dag ben ik sterk geweest….
Maar nu mis ik je toch het meest…
Ik voel me zo alleen. Zo eenzaam..
Al hoorde ik alleen maar uit jou mond mijn naam…
Zou ik dan weer wat warmer worden misschien?
Zou ik dan weer een beetje hoop en licht zien?
Ik weet het niet… maar ik ben zo alleen…
Toch weet ik nu.. mijn hart is niet van steen…
Maar tog.. ik mis jou zo erg..
Hoe vaak ik dat ook verberg…
Het zal nooit over gaan..
Dus liet ik vandaag ook weer een traan..
Ik stortte in…
En dat is pas het begin…
Mijn zus troostte mij…
Maar ook dat deed pijn..
Mama hoort dat te doen…
Maar dat deed ze ook niet toen..
2 jaar geleden de telefoon ging…
ze dacht maar aan 1 ding..
haarzelf.. tjah ik moest haar troosten al deed het nog zo’n pijn..
het moest waarschijnlijk tog zo zijn…
ik heb papa verloren letterlijk!
Maar ik ben mama verloren figuurlijk!!!
dat dat zo’n pijn deed wist ik niet..
Maar ik ben boos en heb verdriet…

Ik heb mama’s steun niet.. en die wil ik ook niet…
Ik ben helemaal alleen… en niemand die dat ziet!!!
Ach ik red me wel maar deze dag doet gewoon pijn..
En het voelt niet leuk om alleen te zijn.

Het is al weer 2 jaar geleden…
Dat er ontzettend in mijn hart om werd gesneden…
Dat ik werd opgebeld….
Dat het mij werd verteld…
Dat ik jou voor altijd zou moeten missen
Maar ik zal jou nooit uit mijn hart en hoofd wissen

Ik zal een kaars branden bij die ene foto
Ja Loebloe Tibe & Tobranich Tato…

(ik mis je heel veel liefs je enige dochter oxana)