Het was de zoektocht naar iets nieuws
die ons samenbracht

Het begon met iets onverwacht
een middagje samen op een verjaardag
dat was het begin

De dag erna spraken we af
en de dag daarna
en de dag daarna
en de dag....

Elke dag opnieuw
de fietstochtjes, maffe gesprekken
Het was niet het type vriendschap dat ik al jaren kende
Anders was het
Anders maar leuk

Tot er dingen veranderden
dingen gingen fout
liefdes bloeiden
vriendschappen verslapten
andere vriendschappen werden sterker

Er groeide een ongemakkelijk gevoel
dat niet uitgesproken werd

O, wat was ik blind
ik had de waarheid al lang gezien
maar kon hem niet uitspreken
dan zou het echt zijn
en dat deed zo'n pijn...

Maar toen werd de waarheid opeens wel uitgesproken
de deurbel ging
en de gesprekken begonnen
er volgenden steeds meer
het praten hield niet meer op

Alles werd steeds duidelijker
dat wat ik zag
was nu de harde waarheid
en het deed pijn
onbeschrijfelijk veel pijn

Ik verloor mezelf
kende mij niet meer
Urenlang huilde ik
hartverscheurend
Ik kon niet meer

Maar er waren andere vrienden
vrienden die me door en door gesteund hebben
toen ik mezelf niet meer was
zelfs toen ik hun problemen niet zag

Zulke momenten
gebeurtenissen
als die van de afgelopen maanden
hebben mij laten zien
Wie m'n echte vrienden zijn

Op hen ben ik reuze trots
En ik wil dat ze weten, dat ik superveel van ze houdt

Dus...
Ookal is de wereld soms hard
en wil je de waarheid niet onder ogen zien
het beste is het wel te doen
De waarheid niet willen zien doet misschien minder pijn
maar alleen aan het begin
Als de waarheid dan eenmaal uitgesproken voor je ligt
heb je spijt
dat je nooit gezegt heb wat je zag...
wat je voelde...