Wanneer de nacht gevallen is
Is mijn façade slechts een illusie
Nadenkend over het leven
Filosofeer ik dan in tijdelijke eenzaamheid

Overdag word ik bekeken door kritische ogen
Tranen zullen dan niet over mijn wangen biggelen
Gesluierde troost door straten van schoonheid
Sust mij lieflijk in slaap

Regen in de voortuin
Reageert hevig met chemicaliën van de droge grond
Tientallen blauwe druifjes leggen hun hoofdjes te rusten
Op het kussen van het bloemenbed

Groot gemis ontstaat pas
Als degene waarmee je veel omgaat weg is
Ontdooide leegte is wat blijft
Gezelschap is voor eenzaamheid geweken

Weken worden jaren
Wanneer liefde voor anderen bewusteloos dreigt te raken
Zonder aarzeling probeer ik banden te onderhouden
Verbonden op het scherm in mijn hoofd

Soms overvalt verdriet me
Door dierbaren die aan me onttrokken zijn
Levend en dood
Hebben zij allen een kamer in mijn hart gereserveerd

Een gouden diadeem functioneert als kroon op mijn leven
Soms eenzaam
Maar nooit alleen
Besef ik dat het geluk met mij is