Mijn laatste roep om hulp is voorbij,
krachten gaan uit mij.
Neen ik zie geen uitweg meer.
Verdreven herinneringen komen terug.
Echo’s van geschreeuw, gebrul,
De klank van slaan,
Het voelen van de riem,
Het voelen van die pijn.

Het was allemaal zo goed weggestopt achter die betonnen muren.
Waarachter ik me kon verschuilen,
Ik kon huilen.
Beelden en dromen komen terug,
Tot schimmen en spoken.
Stemmen blijven roepen,
Nu zacht dan roepen.

Gedaan met vluchten,
Gedaan me te verschuilen.
Alles netjes malen nu,
Grondig en héél fijn.
Zodat ik straks rusten kan,
Ik niet meer hoef te denken,
Aan het “Waarom?”
Aan het “hoe het allemaal kon”
En waarom het is gebeurd.
Ik dan rustig sterven kan.